Οι παραγωγοί του Spam αφήνουν τα μικρόφωνα και πιάνουν τα...στιλό.
17 Νοεμβρίου. Αναμνήσεις μίας εποχής που δεν έζησα, αλλά γνώρισα μέσα από την Ιστορία. Μίας εποχής γεμάτης με αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Το να είσαι φοιτητής και να πηγαίνεις ενάντια σε ένα σύστημα θεωρείται επαναστατικό. Το να πηγαίνεις, όμως, ενάντια σε ένα σύστημα, που καταπατά τα δικαιώματά σου θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια σου τη ζωή, δεν είναι απλά μία επανάσταση, αλλά ένας πόλεμος για να μην καταπατηθούν οι ιδέες σου. Αυτό θα πει ηρωικότητα και ρωμιοσύνη, όχι το να αγωνιστείς ενάντια σε κάτι απλά, αλλά να θυσιάσεις ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου κατά την περίοδο της Χούντας, συμμετείχαν όχι μόνο φοιτητές, αλλά και απλοί άνθρωποι. Αυτό που μου αφήνει η γνώση της ιστορίας είναι μία πικρή γεύση για το χθες και μία ακόμα πιο πικρή για το σήμερα και… ένα ποίημα. Ένα ποίημα που έγραψα στα 17 μου, όντας μαθήτρια της Β’ λυκείου, στα πλαίσια της καθιερωμένης σχολικής γιορτής.
Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Ποτέ δεν τράπηκαν εκείνοι σε φυγή
Μεγάλη η δύναμη της δικής τους της ψυχής.
Και όλοι εμείς στο σήμερα τιμούμε εκείνη τη στιγμή
Όλοι έδωσαν το είναι τους με μία φωνή,
για μια Ελλάδα ελεύθερη,
χωρίς δικτάτορες και δίχως παντοκράτορες.
Επαναστάτες όλοι μιας ζωής,
διεκδίκησαν ομόφωνα τη δικαιοσύνη της ψυχής.
Μέσα από τα τείχη ακούγονται οι στίχοι του «απαγορευμένου ποιητή».
Μα μία νύχτα άδικη,
με θύματα, θυσίες , θρήνους και φωνές,
οι ταραγμένες ώρες θα είναι αρκετές.
Μανάδες, που οδύρονται και κλαίνε για τους ήρωες.
Ήρωες που ήταν κυρίως νεαρά παιδιά,
με την ελπίδα χαραγμένη στην καρδιά.
Και λίγο καιρό μετά έρχεται η επιστροφή.
Όλοι στις τάξεις ξανά.
Άδεια θρανία, λιγότερα παιδιά
Μα ένας θρήνος που όλους διαπερνά,
Ο θρήνος του θανάτου.
Η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου είναι μία επέτειος τιμής. Ένα πράγμα όμως με θλίβει αρκετά. Τι κρίμα που μερικοί που αγωνίστηκαν τότε για την Ελλάδα, την οδήγησαν στην κατάντια που βρίσκεται σήμερα, πουλώντας την πατρίδα τους και τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν! Αυτό πιστεύω ότι αμαυρώνει τη μνήμη των ηρώων εκείνης της εποχής. Αν θέλεις, ρώτησέ με και αύριο! Η απάντηση που θα πάρεις, δεν θα είναι διαφορετική. Και όπως είπε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης «Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Ποτέ δεν τράπηκαν εκείνοι σε φυγή
Μεγάλη η δύναμη της δικής τους της ψυχής.
Και όλοι εμείς στο σήμερα τιμούμε εκείνη τη στιγμή
Όλοι έδωσαν το είναι τους με μία φωνή,
για μια Ελλάδα ελεύθερη,
χωρίς δικτάτορες και δίχως παντοκράτορες.
Επαναστάτες όλοι μιας ζωής,
διεκδίκησαν ομόφωνα τη δικαιοσύνη της ψυχής.
Μέσα από τα τείχη ακούγονται οι στίχοι του «απαγορευμένου ποιητή».
Μα μία νύχτα άδικη,
με θύματα, θυσίες , θρήνους και φωνές,
οι ταραγμένες ώρες θα είναι αρκετές.
Μανάδες, που οδύρονται και κλαίνε για τους ήρωες.
Ήρωες που ήταν κυρίως νεαρά παιδιά,
με την ελπίδα χαραγμένη στην καρδιά.
Και λίγο καιρό μετά έρχεται η επιστροφή.
Όλοι στις τάξεις ξανά.
Άδεια θρανία, λιγότερα παιδιά
Μα ένας θρήνος που όλους διαπερνά,
Ο θρήνος του θανάτου.
Η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου είναι μία επέτειος τιμής. Ένα πράγμα όμως με θλίβει αρκετά. Τι κρίμα που μερικοί που αγωνίστηκαν τότε για την Ελλάδα, την οδήγησαν στην κατάντια που βρίσκεται σήμερα, πουλώντας την πατρίδα τους και τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν! Αυτό πιστεύω ότι αμαυρώνει τη μνήμη των ηρώων εκείνης της εποχής. Αν θέλεις, ρώτησέ με και αύριο! Η απάντηση που θα πάρεις, δεν θα είναι διαφορετική. Και όπως είπε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης «Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».